modričaINFO za sve ljude dobre volje
Parastosom i polaganjem vijenaca, 03. maja 2016. godine obilježen je dan kada su prije 24 godine počele borbe za oslobođenje Modriče. Tim povodom na centralni spomenik borcima za Republiku Srpsku vijence su položili delegacije porodica poginulih boraca, Opštinskog udruženja veterana Modriča i opštine Modriča.
Ovom prilikom u prisustvu porodice predstavnici Opštinske boračke organizacije i Opštinskog udruženja veterana posjetili su grob Radenka Bradaševića, prve žrtve rata u Modriči i položili vijence.
Cvijeće je položeno i u Spomen sobi Opštinske boračke organizacije, gdje su borci evocirali uspomene u prisustvu porodica čiji su članovi dali svoj život za oslobođenje Modriča. Моdričа је kоnаčnо оslоbоđеnа 28. јunа 1992. gоdinе u оpеrаciјi Kоridоr.
Vid Blagojević, učesnik rata u maju 92.godine iz Modriče je rekao: „3. maj ujutro posle mnogih neprespavanih noći, osim raznoraznih priča kada će nas neko napasti, kada će nas neko pobiti u Srpskoj varoši jer je ostalo samo 200 stanovnika Srpske varoši, odnosno čitave Modriče u okruženju. Zapucalo je u zoru, negdje oko pola 5 i tada je poginuo prvi naš Modričanin, imao je samo 23 godine, Radenko Bradašević, možda 500m od svoje kuće. Onda je krenulo jedno nevrijeme, krenuo je rat, krenulo je skoro svakodnevno susretanje sa smrću, krenulo je ono što su Srbi treći put u 20 vijeku morali da rade a to je da oružjem brane svoje kućne pragove, svoju slobodu. Krenulo je nešto čega nismo bili ni svjesni, nismo se toliko ni plašili ali je to vjerovatno zbog toga što nismo znali šta je rat i šta znači poginuti. Samo smo bili šokirani kada čujemo poginuo Nenad Minić, poginuo Stevo Marić, poginuo Zoran Mitrović, poginuo ovaj, poginuo onaj…ranjen ovaj, ranjen onaj, jednostavno išlo se dalje. Za Modriču ja tada u maju poginulo 24 čovjeka dok neki još nisu ni pronađeni, dakle njihove kosti nisu našle svoj smiraj kao što je Mica Brkić, poznata modričanka, žena koja je bila rodom iz Srbije i koja je pričala ekavicu te je vjerovatno zbog toga nastradala i za njene kosti se nezna. To je bio jedan period od trećeg do tridesetog maja, možda i najteži, jer je bio zadatak naših neprijatelja da pokupe Modričane i zauzmu Modriču što su i uradili. Nakon toga je krenula operacija Koridor i tada je došla sloboda, došla Republika Srpska, došlo ono što danas imamo. Kao učesnik tih događaja jednostavno apelujem na jedistvo svih nas, bez obzira na to kome ili čemu pripadamo, da se ne dijelimo, ni po boračkoj ni po bilo kojoj drugoj liniji jer tog maja 92. svi smo bili jedno. Čini mi se da je krv Nenada Minića i Radenka Bradaševića bila moja i svih nas jer nije se znalo ko je sledeći. Još jednom bih molio da se ne dijelimo, da budemo jednistveni i da sačuvamo Republiku Srpsku i da na ona bude država na vijek vijekova“.
„Ovaj put smo se potrudili da pozovemo sve porodice poginulih, a 38 boraca je poginulo u majskim borbama za Modriču, do tih podataka smo došli. Neki od poginulih nemaju više potomke, a neki nisu došli zbog lošeg vremena. Sjećanja su nam svakako svježa iako je toliko godina prošlo. Ja sam na neki način neposredni učesnik svih zbivanja u maju ovdje. Kroz ostala naša skupljanja i istraživanja ona nam se vraćaju jer manje više na nekim drugim područjima smo svi to doživljavali,ali idemo dalje. U toku rata u Modriči je poginulo 507 boraca sa ovog užeg područja . Inače, tu treba dodati 225 krajišnika koji su izginuli u Proboju koridora i odbrani koridora, njihova imena imamo ali drugih podataka nemamo“, izjavio je Milutin Vračević predsjednik Skupštine Opštinske boračke organizacije.
